Mijn eerste verslag
Door: Rianne
Blijf op de hoogte en volg Rianne
12 December 2013 | Suriname, Paramaribo
Wat kan er veel gebeuren in minder dan twee weken. Ik wil jullie zoveel vertellen, alleen zoals veel van jullie weten ben ik niet zo goed in hoofd en bijzaken scheiden. Dus ik zal mijn uiterste best doen om het zo kort en bondig op te schrijven.
De meiden van de SPH opleiding moeten het gerinkel van mijn armbanden ermaar even bij bedenken deze keer:P
Ik kan jullie niet beschrijven hoe heerlijk het is om iedere ochtend wakker te worden en te beginnen met een kopje thee op ons (Emma mijn huisgenootje) balkon, de vogels te horen fluiten en het zonnetje te voelen op je wang.
De eerste dagen hebben Emma en ik de stad een beetje verkend, fietsen gehuurd, gedronken en gegeten op terrasjes.
Dinsdag 3 december hebben we een city tour gedaan door Paramaribo en hebben we geleerd hoe Suriname is ontstaan en hoe al die verschillende culturen in dit land hebben leren samenleven en welke functie/ rol ze hebben vervuld(of nog steeds vervullen).
Woensdag 4 december ben ik met de reisorganisatie waar ik bij aangesloten ben naar het weeshuis geweest.
Wat ik daar zag en rook is moeilijk te omschrijven. Ik wist even niet meer waarvoor ik dit ook alweer wilde doen. Ik had nog nooit zoveel armoede in het echt gezien, alles was kapot, vies, er liepen kakkerlakken en ratten op de grond en die geur die er hing was vrij ondragelijk. De kinderen waren nog op school, die zou ik de volgende dag pas zien.
De volgende dag kon ik gelukkig mee fietsten met een vrijwilligster die er die dag voor het laatst was. Zij vertelde mij wat ik in bepaalde situaties beter wel en niet kon doen. Het huis biedt onderdak aan 29 kinderen. Dat is veel te veel, de kinderen hebben amper ruimte om te bewegen of privacy. Dit uit zich in geiriteerdheid naar elkaar toe, slaan en schoppen.
Ook de begeleiding is heel anders dan in Nederland. Ze vinden de kinderen irritant en ze luisteren niet. Dit uiten ze ook naar de kinderen. Ik ben nu al 5 dagen aan het werk en ik heb de begeleiding nog maar enkele keer iets liefs horen zeggen tegen de kinderen. Ook slaan ze hier om het minst geringste, niet alleen met de hand maar ook met voorwerpen. Dit is echt ondragelijk om te zien. Regelmatig neemt mijn gevoel het over en spring ik er tussen of zeg ik tegen een begeleidster dat ze moet stoppen. Gewaardeerd wordt het niet maar het gaat vanzelf. Voor ik het weet heb ik al iets gezegd of gedaan.
Ook zijn de begeleidsters naar mij toe wat onaardig. Ik krijg veel commandoos en nare opmerkingen naar mijn hoofd.
Dinsdag was ik dit zat en ik dacht ik ga een ander project zoeken. Ik ben hier niet gekomen om me door begeleiders te laten uitschelden. Samen met de reisorganisatie hebben we gekeken naar andere weeshuizen in de buurt. Vandaag ben ik gaan kijken bij een andere weeshuis. Dit weeshuis is precies zoals ik me had voorgesteld in Nederland: aardige begeleiding, gewoon pand, met een klein speelerfje erbij. Maar terwijl ik daar liep voelde ik me zo schuldig naar de kinderen in het andere weeshuis. Zij hadden dit allemaal niet en moeten dagelijks zien te overleven. Dus ik blijf en zal nog iets duidelijker mijn grenzen moeten aangeven (iets wat ik super goed kan:P). Het weeshuis heeft wel gezegd dat altijd van harte welkom ben, mocht het niet lukken en dat gaf me wel een fijn gevoel.
Al met al gaat het reuze goed met me hoor! De blije gezichten van de kinderen en de dikke knuffels die ik krijg zijn onbetaalbaar! En de leuke tripjes in het weekend! Dit weekend gaan we op dolfijnen tour, gaan we krokodillen spotten en mogelijk met zo’n prachtig dier op de foto!
Voordat ik mijn eerste verslag afsluit wil ik iedereen bedanken voor de lieve berichtjes die ik heb ontvangen hier in Paramaribo. Heel fijn, zo voel ik me op moeilijke momenten niet alleen en blijf ik op de hoogte van alles wat er in Nederland gebeurd!
Tot snel!!
Liefs, Rianne
De meiden van de SPH opleiding moeten het gerinkel van mijn armbanden ermaar even bij bedenken deze keer:P
Ik kan jullie niet beschrijven hoe heerlijk het is om iedere ochtend wakker te worden en te beginnen met een kopje thee op ons (Emma mijn huisgenootje) balkon, de vogels te horen fluiten en het zonnetje te voelen op je wang.
De eerste dagen hebben Emma en ik de stad een beetje verkend, fietsen gehuurd, gedronken en gegeten op terrasjes.
Dinsdag 3 december hebben we een city tour gedaan door Paramaribo en hebben we geleerd hoe Suriname is ontstaan en hoe al die verschillende culturen in dit land hebben leren samenleven en welke functie/ rol ze hebben vervuld(of nog steeds vervullen).
Woensdag 4 december ben ik met de reisorganisatie waar ik bij aangesloten ben naar het weeshuis geweest.
Wat ik daar zag en rook is moeilijk te omschrijven. Ik wist even niet meer waarvoor ik dit ook alweer wilde doen. Ik had nog nooit zoveel armoede in het echt gezien, alles was kapot, vies, er liepen kakkerlakken en ratten op de grond en die geur die er hing was vrij ondragelijk. De kinderen waren nog op school, die zou ik de volgende dag pas zien.
De volgende dag kon ik gelukkig mee fietsten met een vrijwilligster die er die dag voor het laatst was. Zij vertelde mij wat ik in bepaalde situaties beter wel en niet kon doen. Het huis biedt onderdak aan 29 kinderen. Dat is veel te veel, de kinderen hebben amper ruimte om te bewegen of privacy. Dit uit zich in geiriteerdheid naar elkaar toe, slaan en schoppen.
Ook de begeleiding is heel anders dan in Nederland. Ze vinden de kinderen irritant en ze luisteren niet. Dit uiten ze ook naar de kinderen. Ik ben nu al 5 dagen aan het werk en ik heb de begeleiding nog maar enkele keer iets liefs horen zeggen tegen de kinderen. Ook slaan ze hier om het minst geringste, niet alleen met de hand maar ook met voorwerpen. Dit is echt ondragelijk om te zien. Regelmatig neemt mijn gevoel het over en spring ik er tussen of zeg ik tegen een begeleidster dat ze moet stoppen. Gewaardeerd wordt het niet maar het gaat vanzelf. Voor ik het weet heb ik al iets gezegd of gedaan.
Ook zijn de begeleidsters naar mij toe wat onaardig. Ik krijg veel commandoos en nare opmerkingen naar mijn hoofd.
Dinsdag was ik dit zat en ik dacht ik ga een ander project zoeken. Ik ben hier niet gekomen om me door begeleiders te laten uitschelden. Samen met de reisorganisatie hebben we gekeken naar andere weeshuizen in de buurt. Vandaag ben ik gaan kijken bij een andere weeshuis. Dit weeshuis is precies zoals ik me had voorgesteld in Nederland: aardige begeleiding, gewoon pand, met een klein speelerfje erbij. Maar terwijl ik daar liep voelde ik me zo schuldig naar de kinderen in het andere weeshuis. Zij hadden dit allemaal niet en moeten dagelijks zien te overleven. Dus ik blijf en zal nog iets duidelijker mijn grenzen moeten aangeven (iets wat ik super goed kan:P). Het weeshuis heeft wel gezegd dat altijd van harte welkom ben, mocht het niet lukken en dat gaf me wel een fijn gevoel.
Al met al gaat het reuze goed met me hoor! De blije gezichten van de kinderen en de dikke knuffels die ik krijg zijn onbetaalbaar! En de leuke tripjes in het weekend! Dit weekend gaan we op dolfijnen tour, gaan we krokodillen spotten en mogelijk met zo’n prachtig dier op de foto!
Voordat ik mijn eerste verslag afsluit wil ik iedereen bedanken voor de lieve berichtjes die ik heb ontvangen hier in Paramaribo. Heel fijn, zo voel ik me op moeilijke momenten niet alleen en blijf ik op de hoogte van alles wat er in Nederland gebeurd!
Tot snel!!
Liefs, Rianne
-
12 December 2013 - 22:34
Jeanette:
Hoi Rianne,
eindelijk daar is ie dan; je eerste verslag!
Heftig om te lezen over de situatie in het weeshuis.
Je bent vast het zonnetje voor de kinderen daar!
Toi, toi, toi,
Jeanette
-
12 December 2013 - 22:39
Mama:
Rianne, Rianne ik sta versteld van je...maar eigenlijk ook helemaal niet!
We hebben inmiddels al de meest verschrikkelijke verhalen van je gehoord en ik kan me goed voorstellen dat je die kleintjes niet alleen kan laten
Geef die kindjes maar een hele mooie tijd, wie weet hoe lang ze daar op moeten teren.
Enne.....was jij niet bang voor spinnen, zelfs van die kleintjes.
Een hele dikke knuffel lieverd.
-
12 December 2013 - 22:50
Joyce:
Hey meis!
Wat een verhaal :-) ik ben trots op je! Blijf bij jezelf dan weet ik zeker dat jij alles aan kan!!
Ben erg benieuwd naar je volgende verhaal!
Dikke kus,
Joyce -
12 December 2013 - 23:04
Ellen Pronk:
Lieve Rianne, ik ben trots op je! Als ik lees wat je nu al teweeg brengt! Ik weet zeker dat wanneer jij terug komt van deze ervaring jij héél goed bent in het aangeven van je grenzen ;) die begeleiding daar kunnen zoveel van je leren. Ik vind het dapper dat je blijft bij het eerste weeshuis. Het belang van de kids staat voorop.
Ik weet zeker (!) dat die kindjes een gelukkige en liefdevolle tijd tegemoet gaan zolang jij daar bent!
Heel veel succes en probeer te genieten! Liefs Ellen -
12 December 2013 - 23:07
Ellen:
Ow en by the way! Ik hoor ze.....je rinkelende armbandjes! Het oude vertrouwde Rianne geluid :) -
12 December 2013 - 23:15
Nathalie:
nu weet ik het zeker......... we hebben dezelfde genen.... ha ha !!
terwijl ik je verhaal las, bedacht ik me al wat ik in die situaties had gedaan (er tussen springen, er iets van zeggen, weg gaan en toch weer terug komen, omdat het voelt alsof je de andere kindjes in de steek laat...) en vervolgens schrijf jij het op .......
Het valt allemaal niet mee; maar nu heb je al bewezen dat je het kan en dat je hart groot is, dus mocht je het als nog niet trekken in dit huis, laat dan ook vooral jezelf niet in de steek !!
luv u en kijk uit naar je volgende verslag!!
Dikke kuzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz Nathaly -
12 December 2013 - 23:46
Maaike:
Hoi Rianne,
Wat knap van je dat je toch blijft!
Zo ga je hopelijk echt een verschil maken in het leven van die kinderen.
(heb je je verschil-bandje nog van de Stille Omgang??)
Groetjes en liefs, Maaike -
13 December 2013 - 01:26
Trudy Koenen:
Ha Rianne,
De situatie in jouw eerst weeshuis komen (zowat) overeen met hier in Chile! Erbarmelijke omstandigheden en te triest voor woorden! Ik vind zelf dat het eerste weeshuis een uitdaging voor je kan zijn! Tenslotten heeft het tweede weeshuis redelijk alles op orde en tenslotte doen we het voor de kinderen om te helpen niet om de begeleiders (vindt ik)!!! Succes meis en ik volg je. -
13 December 2013 - 07:26
Rina:
Lieve Rianne,
Wat een verhaal. We hadden van je moeder al wat informatie gekregen.
Fijn dat je ook geniet van leuke dingen.
Knap dat je hebt besloten om te blijven.
In drie maanden kun je niet "de wereld veranderen", maar inderdaad wel een positief stukje toevoegen aan het leven van de kinderen die het zwaar en moeilijk hebben.
Blijf op je gevoel vertrouwen!
Xxx
Herman en Rina. -
13 December 2013 - 07:46
Maaike (Hoefblad):
Lieve Rianne,
Wat een uitdaging voor je :-) En ook spannend. Knap van jou dat je blijft...
LIefs, Maaike -
13 December 2013 - 09:26
Carola:
Enorme bikkel ben je!!! Wat zullen de kindjes blij zijn met jou!
Weer heel veel succes globetrotter...
Kus voor jou!
Carool -
13 December 2013 - 10:55
Patricia:
he lieve rianne,
kind wat goed van je dat je gebleven bent! ik geloof dat ik dit ook niet over mijn kant zou laten gaan, arme kindertjes die kunnen er toch ook niets aan doen! Uhh die kakkerlakken daar heb ik wel me bedenkingen over, jakkie nou ja dat overleef je ook wel weer. je weet hoe het thuis is dus dat houd je wel op de been.
super leuk verslag van je en ik verheug me al weer op het andere verhaal.
dikke kus vanuit spanbroek,
toi toi toi xxxx -
13 December 2013 - 11:58
Karin:
Lieve Rianne,
Je maakt heel wat mee zo! En je komt niet alleen een nieuwe cultuur, maar ook jezelf behoorlijk tegen. Ik hoop dat je de moed kunt vinden om op deze lastige plek te blijven en de kinderen te geven van alle mooie kanten die je te bieden hebt. Uit ervaring weet ik, dat één mens, zelfs één gebeurtenis in je leven het verschil kan maken. Wees jij alsjeblieft het verschil voor deze kinderen, want dat is wat jij mijns inziens te bieden hebt.
Heel veel sterkte
en alles liefs en goeds,
Karin Blaauw -
13 December 2013 - 13:04
Nynke:
Lieve Rianne,
Ben helemaal een beetje ontroerd door je verhaal!
Wat super meis dat je het welzijn van de kinderen voor dat van jezelf zet.
Zoals je moeder al schreef, het verbaast me ook eigenlijk niks, jij bent er altijd voor anderen :) maar ook aan jezelf denken hè meis! Ik vind het heel fijn dat we zondag even gaan skypen!
Tot dan en hou je taai hè!
Kus xx -
14 December 2013 - 15:28
Lenie:
Hi Rianne,
Goed om van je te horen! Wat een avontuur tot nu toe.
Heel veel succes met de kinderen, ze zullen vast heel blij zijn met jou komst.
Veel plezier op de tour en vergeet ook niet te genieten van het mooie land:)
Lfs Lenie
-
16 December 2013 - 11:00
Annemarieke:
Héy lieve Rianne,
Wat super dat je blijft, ik hoop dat je een verschil kan maken voor die kinderen ook al zal dat niet meevallen. Ik hoop dat je het blijft zien als een groot avontuur en dat je ondanks de stomme begeleiders mag genieten van de kinderen! Ik wens je veel kracht, wijsheid, liefde en heel veel plezier! :-)
Dikke knuffel!
-
16 December 2013 - 14:22
Lisa De Boer:
Sodeknetters Rianne, wat een ervaring, nu al. Dat moet niet makkelijk zijn, maar gelukkig ben je stoer genoeg. Ik vind het erg knap van je, doorzetter!
Vergeet vooral niet te genieten, van al het moois om je heen en onthoudt dat wat je doet goed is. Heel goed!
Heel veel kussens en knuffels vanuit Sri Lanka. Xx
-
16 December 2013 - 20:53
PEGGY:
LIEVE RIANNE
hAD AL VERHALEN VAN JE MOEDER GEHOORT,DAT DIT NOG BESTAAT ,ONGELOOFLIJK,WEERLOZE KINDEREN ZONDER VADER MOEDER,HELEMAAL ALLEEN OP DE WERELD,EN DAN GESLAGEN WORDEN
DOOR EEN PAARVAN DIE RANDDEBIELEN,ALS JE IN NEDERLAND TERUG BENT MOET JE DAAR TOCH IETS MEE DOEN ,DAT DIE ORGANISATIE DAAR NIKS AAN DOET
JA LIEVE MEID,MOET IK EFFE KWIJT HOOR,VIND HET WEL HEEL STOER VAN JE DAT JE DE KINDEREN NIET IN DE STEEK LAAT,EN ONDANKS ALLES BIJ ZE BLIJFT,
LEUK OM JE VERHAAL TE LEZEN ,BEN ALWEER BENIEUWD NAAR JE VOLGENDE VERHAAL
HEEL VEEL DIKKE KNUFFELS EN ZOENEN -
17 December 2013 - 23:32
Ria En Hub:
Heeeeej Rianne, eindelijk iets van jou op de site!
Ik had je moeder al eens gebeld,maar geen tijd om wat te schrijven??
Ja je leest zoveel verhalen,maar nu maak jij het ECHT mee.
Heb je al wat met je poppen gedaan die je meegenomen hebt??
Ik kan me best voorstellen dat het soms best moeilijk is maar de liefde die jij die kinderen geeft is onbetaalbaar!Denk daar maar aan!
Ik kijk uit naar je nieuwe stukje en wees wijs;ga niet te dicht bij die krokodillen!!
Groetjes,Ria en Hub -
19 December 2013 - 15:16
Katinka :
He Rianne,
Heb van je moeder de link naar je site gekregen, wat een belevenissen. Heb al in geuren en kleuren gehoord van je mams, inclusief dat je het heul heul heet hebt.
Maar sneu dat het het er daar zo aan toe gaat, heerlijk voor ze dat ze in ieder geval een lieve hollandse begeleidster hebben daar (jij dus).
Heel veel succes, sterkte en bovenal plezier met je baan en kids.
En uiteraard ook een heerlijke feestdagen.
Hohoho Katinka
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
